ÖLÜMÜNE EĞİTİM
Bizim ülkemizde büyük hastanelerin civarında onlarca eczane vardır. Bir mahalle arasındaki aile sağlığı merkezinin yakınında da bir tane de olsa eczane vardır. Bu ihtiyaca binaen çok doğal bir durumdur.
Güney Kore’de ise liselerin civarında ‘’study cafe’’ dedikleri yerler bulunuyor. Bu yerler 7/24 açık. Bu cafelerde okuldan arta kalan zamanlarda öğrenciler ders çalışıyor. Okuldan sonra 5 saat gibi ortalama var diyor matematik öğretmeni Jıhye Park.
Bu yazıyı yazarken sağ tarafımda ders çalışan iki öğrenciyi görüyorum. Sanırım yanlarına gidip ne yaptıklarını soracağım.
Sordum.
Şu anda 23 Ocak 2023 Pazartesi. Bu ülkede dün yeni yıla giriş yapıldı. Her yer kapalı denebilir. Okullar da kapalı doğal olarak. Saat 11.00. Bu detayları yazmamın nedeni resmi tatil gününde çoğu mekan kapalıyken öğrencilerin kafelere giderek ders çalışması bana biraz garip geliyor.
Bu şey doğal mı? Toplum bu kültürü nasıl yaratmış? Bin yıllardır bu şekilde mi yaşıyor bu insanlar? Çalışkan olmanın vereceği kıvanç duygusundan başka seçenekleri yok mu?
Bu durumun psikolojik alt yapısını analiz etmekte zorlanıyorum. Güney Kore tarih boyunca Çinlilerin, Moğolların, Japonların taciz ve baskısına maruz kalmış bir toplumdur. Kore insanı yakın geçmişte sosyalizm ile kapitalizmin arasında tost olmuş, bir kimlik inşa etmek için çok geç kalmıştır.
Belki de başarmak zorunda oldukları için bu kadar sıkı çalışıyorlar.
Hayatın her alanında bu kadar motive değiller. 2 saat önce otele geldim resepsiyon görevlisi henüz lütfetmemiş. Tamam dün gece yılbaşı olduğu için sabaha kadar tombala oynayıp dansöz izlemiş olabilir. Lafımız yok.
Özellikle liseli gençleri bu kadar motive eden şey ne?
Birbirinden farklı kaynaklardan aldığım bilgiye göre gençler sınıf atlamak istiyor.
Bu sınıf atlama işinin içinde çok şey var. Refah, saygı, statü…
Kore’de kız isteme var mı bilmiyorum ama olsaydı ‘’Oğlumuz Seul Teknik Üniversitesini bitirdi.’’ türünden cümlelerin havada uçuşacağı kız isteme merasimleri kaçınılmazdı.
Kısacası saygı görmek için ülkenin belli başlı üniversitelerinden birine gitmek zorundalar. Toplum nasıl olmuş da bu konuda sözleşmiş aklım almıyor.
Peki öğrenciler bu baskıya yanıt veremez ve görece başarısız olursa ne oluyor. Madalyonun diğer yüzünü de görmemiz gerekiyor.
Maalesef öğrenci intihar oranlarında dünyanın zirvesinde açık ara bir ülke var. Güney Kore… Sadece 2021 yılında 4057 liselinin Güney Kore'de intihar ettiğinin resmi bilgisi elimizde. Ortaokul ve ilkokul öğrencileri de var.
Eğitimin manasını tekrar tekrar düşünmek, akademik başarıyı planlarken sosyal ve duygusal gelişimi mutlaka hesaba katmak durumundayız.
İstanbul’da özel bir okulda görev yapıyorum. Güney Koreli bir çalışma arkadaşım var. Bayan Park. Zaten ülkede Kim, Park ya da Lee soyadları aşırı yaygın. Kendi içlerinde ‘’ Nerenin Kim’i? gibi sorular soruyorlarmış. Neyse konumuz bu değil zaten. Dağıtmayayım.
Bayan Park, Seul’un önemli bir üniversitesinde okurken her zaman olduğu gibi birgün üniversiteye gider. Metroda yaşlı bir kadına yer vermek ister. Kadın kabul etmez. Önemli bir üniversitede öğrenci olduğu için Bayan Park’ın önemli bir insan olduğunu belli eden sözler söyleyip teklifi reddeder.
Şimdi bu olayın içinde çok derin töreler var. Töre gereği yaşlı olanın önceliği vardır burada. Kabul. Yine töre gereği eğitimi yüksek olanın üstünlüğü var. Kısacası bir töre diğer töreyi alt etmiş. Daha önemli olarak işaretlenen töre ise malum ‘’ Eğitimi yüksek olan önemli kişidir.’’ olmuş.
Kaynak: Statista
https://www.statista.com/statistics/1267091/south-korea-suicide-deaths-by-education/#:~:text=In%202021%2C%20the%20number%20of,a%20university%20degree%20or%20higher.
http://sayul.org/43/?q=YToyOntzOjEyOiJrZXl3b3JkX3R5cGUiO3M6MzoiYWxsIjtzOjQ6InBhZ2UiO2k6Mjt9&bmode=view&idx=6168801&t=board
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder